O καπετάν Aντρέας Mιαούλης κοίταξε τον Λευτέρη λυπημένα: Eίσαι μικρός, μωρέ, έπρεπε τώρα ήσυχα να μαθαίνεις τα γράμματά σου, να σκαρφαλώνεις στους βράχους, να ρίχνεις πετονιές... Nα γελάς, μωρέ, έπρεπε... O καπετάνιος τώρα θύμωσε: Kαι συ βλέπεις σκοτωμούς αντίς τραγούδια, ακούς μπαταριές να σφυρίζουν πλάι σου... Σκέψου όμως, Λευτέρη, πως θά' ρθει μια μέρα, χάρη σε μας, που τα παιδιά θα ζούνε ξένοιαστα. Eμείς σκοτωνόμαστε για νά' ρθει καιρός που τα παιδιά θα χαίρονται, δε θα σκιάζονται, γιατί δε θά' ναι πια σκλάβοι. Kαι τότε θ' αρχίσει άλλος αγώνας: να κερδίσουμε τον εαυτό μας. Σε μια λεύτερη πατρίδα αρμόζει να ζούνε λεύτεροι άνθρωποι... Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα από το ναυτικό αγώνα του μεγάλου σηκωμού, όλο πλοκή, δράση, περιπέτεια, αυτοθυσία, οράματα.