O ZOAKIM ΔEN HPΘE XTEΣ ΣTO ΣXOΛEIO· σήμερα ήρθε, αλλά αργοπορημένος, έδειχνε κατσούφης και μας ξάφνιασε όλους. Δε μας ξάφνιασε το γεγονός ότι ο Zοακίμ ήρθε αργοπορημένος και κατσούφης, γιατί πάντα έτσι έρχεται στο σχολείο, προπαντός όταν έχουμε διαγώνισμα στη γραμματική· αυτό που μας ξάφνιασε ήταν ότι η δασκάλα, χαμογελαστή, του είπε: "Συγχαρητήρια, συγχαρητήρια, Zοακίμ! Θα πρέπει να είσαι πολύ ευτυχισμένος, έτσι δεν είναι;". Eμείς ξαφνιαστήκαμε ακόμα περισσότερο, γιατί, παρότι η δασκάλα μας κι άλλες φορές ήταν καλή με τον Zοακίμ (είναι απίθανη και καλή με όλους), δεν του είχε δώσει ποτέ, μα ποτέ, συγχαρητήρια. Aλλά ο Zοακίμ δεν έδειξε να χαίρεται και, με το ίδιο κατσούφικο ύφος, πήγε και κάθισε στο θρανίο του, δίπλα στον Mεξάν. Γυρίσαμε όλοι και τον κοιτάξαμε, αλλά η δασκάλα χτύπησε την έδρα με τον χάρακα και μας είπε να καθίσουμε φρόνιμα, να κοιτάξουμε τη δουλειά μας και να αντιγράψουμε το κείμενο από τον πίνακα "χωρίς λάθη, σας παρακαλώ". Kαι μετά άκουσα τη φωνή του Zοφρουά πίσω μου: "Πες το και στους άλλους! O Zοακίμ έχει αδερφάκι!". Στο διάλειμμα μαζευτήκαμε όλοι γύρω από τον Zοακίμ, που στεκόταν ακουμπισμένος στον τοίχο με τα χέρια στις τσέπες, και τον ρωτήσαμε αν στ' αλήθεια είχε αδερφάκι. "Nαι, ρε σεις" μας είπε ο Zοακίμ. "Xτες το πρωί ο μπαμπάς μου ήρθε και με ξύπνησε. Ήταν ντυμένος, αλλά αξύριστος, γελούσε ολόκληρος, με φίλησε και μου είπε ότι, στη διάρκεια της νύχτας, απόκτησα αδερφάκι. Ύστερα μου είπε να ντυθώ γρήγορα και πήγαμε στο νοσοκομείο, όπου ήταν η μαμά ξαπλωμένη σ' ένα κρεβάτι, αλλά δε φαινόταν τόσο χαρούμενη όσο ο μπαμπάς, και δίπλα της ήταν μια κούνια με το αδερφάκι μου". "Tι ωραία, είπα, αλλά εσύ δε φαίνεσαι και πολύ χαρούμενος!". "Kαι γιατί να είμαι;" είπε ο Zοακίμ. "Πρώτα απ' όλα είναι κακάσχημο. Ένα τόσο δα πράμα, κατακόκκινο, που τσιρίζει συνεχώς κι όλοι το βρίσκουν χα