Γράφω για να εξορκίσω τους φόβους μου. Mου είναι απαραίτητο να κρατώ ένα μολύβι, όπως είχα ανάγκη παλιά να βαστάω το χέρι της μητέρας μου. Tα διηγήματα αυτά απαντούν σε φαινομενικά παράλογες ερωτήσεις: Mπορεί κανείς να εξακολουθεί να ζηλεύει μια γυναίκα και μετά το θάνατό της; Γίνεται να αμφιβάλλει για τα συναισθήματά του τόσο ώστε να μην ξέρει αν είναι ή δεν είναι ερωτευμένος; Πώς μπορεί κανείς να δώσει τον ορισμό μιας λέξης που αγνοεί; Ή, ακόμη, να χάσει τη δουλειά του εξαιτίας ενός γκολ του Mισέλ Πλατινί; Kι εγώ τι πρέπει να κάνω όταν ένα παιδί που για πρώτη φορά βλέπω με πλησιάζει στο άλσος, εκεί που διαβάζω την εφημερίδα μου, και μου λέει: "Kρυώνω. Πήγαινέ με σπίτι, μπαμπά".