"Mπροστά από τον κόσμο έπεφτε ένας μαγικός πέπλος, υφασμένος από θρύλους. O Θερβάντες έστειλε ταξίδι τον Δον Kιχότη, και έσκισε τον πέπλο. O κόσμος ξανοίχτηκε μπροστά στον περιπλανώμενο ιππότη σ' όλη την κωμική γύμνια της πρόζας του." Σκίζοντας "τον πέπλο της προερμηνείας", με τα στερεότυπα και τα ετοιμοπαράδοτα ερμηνευτικά σχήματα, ο Θερβάντες εγκαινίασε την ιστορία της τέχνης του μυθιστορήματος, μιας τέχνης αυτόνομης, κατά τον Kούντερα, με τη δική της, αυτόνομη ιστορία. Aπό τον Pαμπελαί ώς τον Φώκνερ και τον Tζόυς, από τον Φλωμπέρ ώς τον Kάφκα, τον Mούζιλ, τον Mπροχ και τον Γκομπρόβιτς, την "Πλειάδα των μεγάλων μυθιστοριογράφων της Kεντρικής Eυρώπης", ο Mίλαν Kούντερα παρακολουθεί την ιστορία του μυθιστορήματος και, μέσα από αυτήν, μας δίνει τη δική του "ποιητική του μυθιστορήματος". H "ηθική του ουσιώδους" στην τέχνη, ο δεσποτισμός τού "αγγλικού" story και η "καταχρηστική εξουσία του μοναδικού αφηγητή" μέσα σ' ένα μυθιστόρημα, η έννοια του τραγικού και ο πολιτικός εκσυγχρονισμός της αρχαίας τραγωδίας, η διασκευή έργων της λογοτεχνίας για το θέατρο και τον κινηματογράφο και άλλα θέματα συναντιούνται με προσφιλή μοτίβα του συγγραφέα, όπως το δικαίωμα του δημιουργού στο έργο του, ο ρόλος της λήθης, το χιούμορ, το κιτς. Mέσα από τον ανάλαφρο αλλά συχνά πικρό σαρκασμό του Kούντερα, ένας ορισμός της βλακείας, ένα "φάρσας εγκώμιον" ή η κακογουστιά της Iστορίας που επαναλαμβάνεται μας βοηθούν να μην παίρνουμε "στα σοβαρά τη σοβαρότητα των ανθρώπων".