Παιδιά μου γλυκά... Το παραμύθι που θα σας διηγηθώ, δεν ήταν σήμερα, δεν ήταν χθες. Ήταν στα παλιά... Πολύ παλιά χρόνια, τότε που ο κόσμος του Θεού ήταν γεμάτος μάγους και ξωτικά, ζώα με ανθρώπινη λαλιά, αλλά και ποτάμια, που αντί νερό, έτρεχε γλυκό και νόστιμο κάτασπρο γάλα. Τότε λοιπόν, σ' ένα βασίλειο που ανήκε σε μια αυτοκρατορία, πολύ πιο πέρα από τις γαλάζιες θάλασσες και πολύ πίσω από τα ψηλά βουνά, ζούσε ένας Τσάρος που τον έλεγαν Γιεριμέι. Είχε μάλιστα και παρατσούκλι ο τσάρος αυτός. Τον φώναζαν: «Γιεριμέι με τη μακριά γενειάδα», μια που είχε μια μακριά, πολύ μακριά γενειάδα. Ο Γιεριμέι λοιπόν, ζούσε με την Τσαρίνα του, τη Λαρίσα, σ' ένα όμορφο παλάτι. Η ζωή τους κυλούσε ήρεμα μα βαρετά, μια που δεν είχαν παιδιά να τους δώσουν χαρά και ενδιαφέρον. Μια μέρα... εκεί που περπατούσε ο Βασιλιάς με δυο έμπιστους του βογιάρους και με τον γελωτοποιό του…