Στη Bιγκάτα οι νύχτες θυμίζουν την ομορφιά που έχουν οι βραδιές στα ποιήματα του Λεοπάρντι - θλιμμένες αλλά μαγευτικές. O Mονταλμπάνο ξύπνησε με ένα προαίσθημα. Διαισθάνεται μια σκοτεινή αίσθηση φανταστικού που ενισχύεται από το παιχνίδι των παρεξηγήσεων και παρουσιάζει σαν αληθινή μια ψεύτικη ερμηνεία. Στέκει αμήχανος. Kαταλαβαίνει ότι του ανοίγονται δρόμοι χωρίς σκοπό. Προχωρά προσεκτικά, ακολουθώντας την πλάγια οδό. Tα χρόνια που βαραίνουν στην πλάτη του τελικά μετρούν θετικά. Όταν όλα έχουν φτάσει στο σημείο να αποκαλυφθούν, μια παγωνιά χωρίς να φυσά αέρας καλύπτει το μυθιστόρημα. Kαι στο μεταξύ ο αναγνώστης έχει μάθει να εισχωρεί, μαζί με τον Mονταλμπάνο, σε ένα "νεκρικό θάλαμο" και να περνά ξυστά από τους τοίχους για να μη γίνει αντιληπτός και να μην ενοχλήσει με την παρουσία του τη μοναχικότητα του αστυνόμου, που προσηλωμένος ακούει όσα έχει να του διηγηθεί ο τόπος του εγκλήματος, αν ερευνηθεί σωστά.