Με λένε Νικόλα και είμαι στα δεκατέσσερα. Κρατώ στα χέρια μου ένα σχολικό τετράδιο και προσπαθώ να βρω την αρχή, τα πρώτα λόγια, για να γράψω την ιστορία του Μπίλμπο. Αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω. Στο βάθος, είναι μια ιστορία της δικής μου ζωής. Κι έχω ανάγκη να τη γράψω. Να τη μοιραστώ μαζί σας. Και δεν κρατιέμαι, θέλω να αρχίσω. Να πω γρήγορα όσα πρέπει, όσα είναι απαραίτητα για να φτάσω εκεί. Εκεί, βαθιά, στην καρδιά των γεγονότων, εκεί, στην καρδιά του κόσμου. Γιατί, λέω, μπορεί και να υπάρχει αυτή η μεγάλη καρδιά που ο χτύπος της μοιράζεται σε όλα τα πλάσματα. Μπορεί όλοι εμείς να είμαστε ενωμένοι με τον χτύπο αυτής της μεγάλης καρδιάς του κόσμου. Και αρχίζω. Μια ιστορία τρυφερή και αληθινή. Μια ιστορία που μπήκε αιφνίδια στη ζωή μου και άνοιξε δρόμους πάμφωτους όχι μόνο στη σκέψη του έφηβου ήρωά μου, αλλά και σ’ εμένα την ίδια, έτσι που να αναζητώ κι εγώ το θαύμα και τη μαγεία που κρύβουν κάποια απρόσμενα γεγονότα. Άφησα τον μικρό Νικόλα να αφηγηθεί ο ίδιος την ιστορία αυτή, έτσι απλά, όπως την έζησε με τον Μπίλμπο ή Μεσανυχτούλη, το μικρό θαυματουργό κουτάβι που ένα χειμωνιάτικο βράδυ το βρήκαν να κλαίει πάνω σ’ έναν μαντρότοιχο.