Τέλη του 11ου αιώνα. Η Ευρώπη συγκλονίζεται από πολέμους, πανδημίες, έντονα καιρικά φαινόμενα και φτώχεια. Η αμάθεια, ο φόβος της συντέλειας, οι δεισιδαιμονίες απλώνουν στις κοινωνίες βαθύ σκοτάδι. Η απειλή των Σαρασίνων γιγαντώνεται και το Βυζάντιο απευθύνει έκκληση για βοήθεια. Πέντε στρατοί της Δύσης δίνουν ραντεβού στην Κωνσταντινούπολη. Προορισμός η Ιερουσαλήμ. Αντιπαλέψαμε δαίμονες ορατούς κι αόρατους και μεταμορφωμένους... Ματώσαμε, ασθενήσαμε, διψάσαμε, πεινάσαμε... Μας αγκάλιασε πολλές φορές ο θάνατος, αλλά κρατηθήκαμε στη ζωή. Ο Έλληνας Νικόλαος Λώτας, βετεράνος δρουγγάριος του ρωμανικού στρατού, μας οδηγούσε στα μονοπάτια της Ανατολής και μας μάθαινε τα μυστικά της. Γνωριστήκαμε στην αυλή του βασιλιά των Ούγγρων, Κόλομαν. Γίναμε σύντροφοι, φίλοι και συνοδοιπόροι. Ήταν το μυαλό. Ο Λάιαλ Λούκας στις τάξεις των σεργέντων της Κομητείας της Βουλώνης σύντομα τιμήθηκε όπως άρμοζε σε έναν προσκυνητή που ξεχώριζε ως μαχητής με τη δύναμη και το θάρρος του. Ήταν το σώμα. Έζησα, στα χρόνια της αποστολής μας, όσα δεν αρμόζουν στον ταγμένο βίο ενός μοναχού. Πολέμησα το κακό ακόμα κι όταν κρυβόταν ενδεδυμένο τον πιο τρυφηλό μανδύα πειρασμού. Ήμουν η ψυχή. Ο δρόμος για την Ιερουσαλήμ αποδείχτηκε πολύ μακρύς... Όσα ζήσαμε δεν τα χωράει εύκολα ο νους. Το φοβερότερο θηρίο είναι ο άνθρωπος. Έκτοτε ζω τις μέρες μου, όσες ακόμη μου απομένουν, ικετεύοντας καθημερινά να συγχωρεθώ για τα ανομήματά μου! Δε θα ησυχάσω μέχρι όλα να τα ομολογήσω.