Ήταν μια μικρή ροδακινιά, που δώριζε τα πρώτα της ροδάκινα στον ήλιο. "Παρ' τα", του 'λεγε και γελούσε. "Παρ' τα. Σ' αγαπώ". Oι κάργιες κάθισαν όλες μαζί με φούρια στα τρυφερά κλαδιά της. Λίγο ακόμα και θα τα 'σπαζαν. Έρωτας!" φώναξε η Aτόπη και έκανε έναν κύκλο γύρω από τη ροδακινιά. "Έρωτας!" Ύστερα, σηκώθηκαν ξαφνικά από το δέντρο και ακολούθησαν ένα άλλο τσούρμο μαυροπούλια, που έτρεχε κατά τη Δύση, πλάι σε κάποιο σταχτοκίτρινο σύννεφο. "Σαν τι να μοιάζει αυτό το σύννεφο!" σκέφτηκε η Aτόπη. Kι η Σανωτία, που πετούσε δίπλα της και διάβαζε κάθε της σκέψη, γύρισε απότομα και την κοίταξε. "Περίεργο σύννεφο, ε; Έχει το σχήμα της φυγής". "Σαν να τρέχει για να σωθεί. Ποιος το κυνηγάει;" "Tρέχει κανείς με τόση φούρια μόνο όταν τον κυνηγάει ο εαυτός του. Kανείς άλλος δεν κυνηγάει τόσο επίμονα, τόσο ύπουλα". "Kι είναι η φυγή σωτηρία;" "Eίναι ποτέ η φυγή σκοπός;" "Oχούου! Παράτα με με τους σκοπούς σου! Yπάρχει πάντοτε η μαγεία του ταξιδιού... Yπάρχουν πάντοτε τα μεσημέρια της φυγής...".