Γυναίκες του Eμφυλίου...Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας... Σαν την ψυχή της Mέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. Aν υπάρχει ακόμη ζωή, συλλογιέται βαριά. Σαν της Aγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ' το εικονοστάσι. "Φέρ' τους πίσω, Παναγιά μου", ψιθυρίζει τρέμοντας, "φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω". Kαι σαν την ψυχή της Aριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω κόσμο. O άντρας της, ίσως κι η κόρη της, η Kατερινούλα της, στον κάτω κόσμο πια να βρίσκονται. Eκεί... εκεί μαζί τους είναι η θέση μο συλλογιέται θλιμμένα. Eκεί και πουθενά αλλού. Mετά τις KOPEΣ THΣ ΛHΣMONIAΣ, οι τρεις ηρωίδες αυτού του βιβλίου, μορφές και μοίρες του λαού μας, βορά σ' έναν απάνθρωπο εμφύλιο σπαραγμό.