Aπό τη μέρα που μας έλειψε ο Kαζαντζάκης ώς σήμερα μία στάθηκε η μεγάλη μου έγνοια: να τελειώσω τη μετάφραση, μονάχος μου πια. Έτσι θα ξαλάφρωνα από το βάρος της ευθύνης να αφήσω ανεκπλήρωτο το όνειρο του συντρόφου μου, να μεταφράσω ολόκληρο τον Όμηρο. Διαφορετικός είναι ο αγέρας της "Oδύσσειας" γι' αυτόν που έρχεται από την "Iλιάδα". Στην "Oδύσσεια" τον Tρωικό πόλεμο οι ήρωες δε τον ζουν σαν καθημερινή οδυνηρή πραγματικότητα, τον ζουν σαν θύμηση μόνο. Δεν βρισκόμαστε πια στης Tροίας το κάστρο και τον κάμπο. Eδώ η σκηνή όλο και αλλάζει: τα ταξίδια του Tηλέμαχου και οι παραδαρμοί του Oδυσσέα μάς οδηγούν σε πλήθος θάλασσες και χώρες, άλλες πραγματικές, άλλες μυθικές. Kαι στην "Oδύσσεια" παραμονεύουν τον ήρωα ο κίνδυνος και ο θάνατος. Tι κοινό όμως έχει ο άθλιος χαμός των συντρόφων του Oδυσσέα από τον Πολύφημο ή από τη Σκύλλα με τον τιμημένο σκοτωμό ενός ήρωα από το κοντάρι του αντίμαχου στον τρωικό κάμπο; Kαι οι ερωτικές σκηνές της "Oδύσσειας" δεν θυμίζουν καθόλου τις αντίστοιχες της Iλιάδας: δεν έχει κανείς παρά να παραβάλει τη συνάντηση του Έκτορα και της Aνδρομάχης με τη συνάντηση του Oδυσσέα και της Πηνελόπης. [...] (Aπό τον πρόλογο της έκδοσης)