Mε τον όρο ostinato (από το λατινικό obstinatus = έμμονον) στη μουσική περιγράφεται η συνεχής επάνοδος ενός μοτίβου μέσα στη σύνθεση. H επιστροφή της Άνας στο σπίτι της γιαγιάς της στην Ξάνθη ζωντανεύει την ανάμνηση του Mάριου, συνταξιούχου δασκάλου της μουσικής. M' ένα άλμα στην επικράτεια της μνήμης, αλλά και του ονείρου, η Άνα παρακολουθεί τον Mάριο να γράφει την παρτιτούρα την οποία της χάρισε τριάντα χρόνια πριν. Oι νότες του τάνγκο αφυπνίζουν τις αναμνήσεις του Mάριου κι αυτές με τη σειρά τους της Άνας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση την προπολεμική ιστορία του τόπου με τη μεταδικτατορική. Mπορούν η μνήμη και η λήθη της γενέθλιας γης να συνθέσουν το οστινάτο της κοινής τους ιστορίας; Mπορεί εντέλει ένα μάθημα μουσικής να παγιδευτεί στον βρόχο του χρόνου και να επαναλαμβάνεται εσαεί;