Τα κείμενα που απαρτίζουν τον τόμο αυτό, κείμενα για την παιδεία, την οικογένεια και τους νέους, ξεκινούν όλα από την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που κατά βάθος δυστυχεί όταν οι καταστάσεις τον σέρνουν πίσω τους. Αντίθετα, αυτό που θα τον ύψωνε στα μάτια του και θα του έδινε μια αίσθηση πληρότητας είναι το να επιχειρούσε ο ίδιος να χαράζει την πορεία του – ανεξάρτητα από το πόσο θα το κατόρθωνε. Είναι ζήτημα τιμής –υπαρξιακής πιο πολύ παρά ηθικής– να έχει κανείς το κουράγιο και τη θέληση να σχεδιάζει τη ζωή του και να παίρνει τις ανάλογες αποφάσεις. Για να αποφασίζει, όμως, πρέπει να γνωρίζει. Εκεί είναι το αγκάθι. Χωρίς περιστροφές, η εποχή μας διαμηνύει στον άνθρωπο πως δε χρειάζεται να αποφασίζει, ούτε, εξάλλου, θα ήταν ικανός να το πράξει. Συνεπώς, οι απαιτήσεις του για γνώση πρέπει να περικοπούν. Δεν είναι όμως κατάφωρος σαρκασμός από τη μια η σύγχρονη κοινωνία να παρέχει άπειρα τεμάχια γνώσεων και πληροφοριών και από την άλλη να ειδοποιεί τους παραλήπτες πως είναι μάταιο να ελπίζουν στη συναρμολόγηση των τεμαχίων;