Η Ελλάδα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα υπάρχει χάρη σ’ έναν θάνατο. Χάρη στον ίδιο θάνατο γεννήθηκε ένας μύθος. Ο μύθος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο 19ος αιώνας πλησιάζει στο τέλος του, η Ελλάδα σπαράσσεται από τα προβλήματα που έχουν αφήσει πίσω τους τέσσερις αιώνες σκλαβιάς και εβδομήντα χρόνια άθλιων πολιτικών, η Κρήτη παραμένει υπό τουρκική κατοχή, και ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν έχει καμία σχέση με τον ηγέτη που σήμερα γνωρίζουμε – και δεν θέλει να έχει. Γιατί το κέντρο της ζωής του δεν είναι ούτε η δικηγορία, ούτε η πολιτική, ούτε ο πρωτότοκος νεογέννητος γιος του. Το κέντρο της ζωής του είναι ο μεγάλος, απόλυτος έρωτάς του για τη γυναίκα του, τη Μαρία – κι όταν τη χάσει, θα τρελαθεί, θα κόψει κάθε επικοινωνία με την οικογένειά του, θα περνάει μέρες και νύχτες στο νεκροταφείο και θα φυτέψει κυπαρίσσια εκεί για να μπορεί να τη βλέπει από μακριά, θα γυρίζει στους δρόμους των Χανίων παραμιλώντας. Αυτή είναι μια ιστορία για το πώς ένας γονατισμένος άνθρωπος μπορεί να σηκωθεί ξανά. Και μετά να σηκώσει μια χώρα στα χέρια του, χωρίς να λογαριάζει τίποτα και κανέναν προκειμένου να πετύχει τον στόχο του. Έναν στόχο που μπορεί να ήταν πολύ διαφορετικός από αυτόν που όλοι σήμερα νομίζουν πως καταλαβαίνουν. Το μυθιστόρημα «Όταν ήταν ευτυχισμένος», βασιζόμενο σε αληθινά γεγονότα, φωτίζει τη ζωή του Βενιζέλου με τις γυναίκες της ζωής του και τους αγαπημένους του φίλους, και δείχνει πώς οι μεγάλες στιγμές, οι τσακωμοί και οι προδοσίες στην προσωπική του ζωή καθόρισαν και καθορίστηκαν από την πολιτική καριέρα του ανθρώπου που άλλαξε, ξανά και ξανά, τον ρου της Ιστορίας της χώρας.