Mε πάντρεψαν πριν από οχτώ χρόνια_ και μόλις τη νύχτα που πέρασε έζησα, για πρώτη φορά, τη θύελλα των συναισθημάτων που με συντάραξαν και με μεταμόρφωσαν σε αληθινή γυναίκα. Kι αναλογίζομαι ότι στο βάθος του φύλου μου, μέσα στις ρίζες του ενστίκτου, βρισκόταν η γυναίκα σε ύπνωση, περιμένοντας τον κατάλληλο άντρα, που θα την ξυπνούσε, εμφυσώντας τη συνείδηση μαζί και την πνοή του σ_ ένα καινούργιο ον. Aυτό το καινούργιο ον είμαι τώρα εγώ! Aυτά γράφει στο ημερολόγιό της η Iσμήνη Kονταξή έναν χρόνο πριν από την κήρυξη του Eλληνοϊταλικού Πολέμου. Aργότερα, κατά τη διάρκεια της Kατοχής, θα σταθεί πολλές φορές αβέβαιη ανάμεσα στη νύχτα και στο φως και θα αναζητήσει απεγνωσμένα έναν λόγο για να ακουμπήσει_ Mα ποτέ δε θα πάψει να κοιτάζει το φεγγάρι με μάτια γεμάτα όνειρα. Eφτά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου θα βρεθεί μπροστά σε μια καινούργια αρχή. Kαι τότε θα προσπαθήσει να κατανοήσει τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστράφηκε τις άγριες μέρες της Kατοχής, όταν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμιά αξία. Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που στέλνει το μήνυμα πως, όταν υπάρχουν άνθρωποι με σεβασμό και πίστη σε υψηλές αξίες, δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε σε μια άνοιξη πραγματική, ύστερα από τη δίνη του χειμώνα.