Ο «Δράκος» του ελληνικού μπάσκετ σήκωσε στους ώμους του όλη την Ελλάδα το 1987. Κατέκτησε όλους τους τίτλους, δοξάστηκε ως παίκτης και ως προπονητής, αλλά δεν ξέχασε ποτέ τους παιδικούς φίλους του, τον πρώτο προπονητή του και τη μητέρα του Καλλιόπη. Ο δημοσιογράφος Παντελής Βλαχόπουλος για έναν χρόνο ήταν συνοδοιπόρος του σε μια βουτιά στην ιστορία της μυθιστορηματικής ζωής του. Τον είδε να αναπολεί, να θυμώνει, να συγχωρεί, να ξεσπάει, να οραματίζεται, να συγκινείται. Οι απόψεις του σκληρές σαν βράχος, το αποτύπωμά του στον ελληνικό αθλητισμό φανερό και λαμπερό. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στις σελίδες αυτού του βιβλίου μιλά σε πρώτο πρόσωπο για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται, την κοσμοθεωρία του και τα ιδανικά τα οποία πρεσβεύει. Ιδανικά διαχρονικά, που μπορούν να αποτελέσουν φωτεινό μονοπάτι για τη νέα γενιά. Αυτό το μελαχρινό αγόρι με τα πεταχτά αυτιά από τη Νίκαια εξηγεί πώς ξεπέρασε όλες τις αντιξοότητες, τα εμπόδια, την αμφισβήτηση, και από το φτωχόσπιτο της οδού Πάτμου εισχώρησε με το σπαθί του στα σπίτια όλου του κόσμου. Έπεσε πολλές φορές, αλλά στάθηκε όρθιος ξανά και ξανά. Ήταν και είναι ένας τρωτός και άτρωτος. Αν ασχοληθείς με τις δικαιολογίες, θα χάσεις την ευκαιρία να ζήσεις συναρπαστικά. Ο φράχτης έπρεπε να πέσει, να μεγαλώσει το γήπεδο και ν’ αποκτήσω όραμα.. Είναι υπέροχος ο αθλητισμός και οι νίκες, αλλά, όταν ξανακερδίζεις τη ζωή, γίνεσαι ο απόλυτος ορισμός του νικητή. Πρέπει να βλέπουμε τον μεγαλύτερο αντίπαλό μας ως τον καλύτερο προπονητή μας. Παναγιώτης Γιαννάκης