Λαχτάρησα να πλάσω μια ηρωίδα συνομήλικη με τον 21ο αιώνα. Μια νέα γυναίκα που να μη χωράει σε στερεότυπα, να μην εκπληρώνει ελπίδες, να μην επιβεβαιώνει φόβους. Να ζει μέρα με την ημέρα, απολαμβάνοντας τις αντιφάσεις της, υποφέροντας εξαιτίας τους. Να κόβει και να κόβεται, πότε νηφάλια, πότε πιωμένη. Να μπαινοβγαίνει σε παράλληλους κόσμους χωρίς να βολεύεται, δίχως να ξαποσταίνει σε κανέναν τους. Το μέλλον πότε να το τρέμει, πότε να το νιώθει του χεριού της, να λαχταρά να το στύψει και να το ρουφήξει, να μην αφήσει τίποτα που να μη δοκιμάσει, να μη γευτεί… Να πολιτεύεται από άγνοια κινδύνου. Και να ερωτεύεται, παράφορα, με πλήρη γνώση του. Ένα κορίτσι στον ανθό του, διαμορφωμένο στο πιο ρευστό περιβάλλον, βομβαρδιζόμενο από την κούνια με πληροφορίες, θεωρίες, εμπειρίες, ό,τι επαληθεύει ευθύς να διαψεύδεται. Ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο και τόσο ίδιο στον πυρήνα του με τη «Μαρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη, αλλά και την «Παράξενη κοπέλα» του Μανώλη Χιώτη. Σας παραδίδω την Πανδώρα Σταφυλά. «Αν περιμένεις να φρίξω με όσα για μένα διηγείσαι, δεν με ξέρεις καθόλου». «Να φρίξεις; Δηλαδή να φρίξουμε; Ίσα ίσα! Μια χαρά ζωή μού φαίνεται η ζωή σου. Όπου κι αν πας, μαζί σου κι εγώ!» «Σάμπως έχεις και άλλη επιλογή…»