Η πρώτη μνήμη μου από την Αθήνα που άλλαζε όταν και εγώ μεγάλωνα μαζί της ήταν μία κατεδάφιση στην οδό Πατησίων, στο ύψος της Αγίου Μελετίου. Ήταν ένα από τα "αγαπημένα" μου σπίτια, παρότι ήμουν δεν ήμουν πέντε ετών. Μου έκαναν εντύπωση τα μαρμάρινα λιοντάρια που φαίνονταν στο βάθος του κήπου, στη βάση της εξωτερικής σκάλας με τους φοίνικες παραστάδες. Με είχε κλονίσει η θέα της μπουλντόζας και τα σύννεφα της σκόνης. Μου αρέσει να ανακαλώ αυτήν την πρώιμη ανάμνηση όταν προσπαθώ να εντοπίσω τη γέννηση της σχέσης μου με την Αθήνα. Σαφώς, όπως κάθε σχέση, είναι περισσότερο περίπλοκη από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται, περισσότερο σύνθετη και ίσως αντιφατική. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μία σχέση στέρεη και εκ των πραγμάτων ισόβια. Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά μου αρέσει να λέω ότι είναι η Αθήνα που με μεγάλωσε, καθώς τώρα που έχω ένα βάθος χρόνου πίσω μου μπορώ να κατανοώ ότι η πορεία προς την ενηλικίωση και την ωριμότητα ήταν μία κοινή πορεία διαρκών μεταβολών. Τα κείμενα και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε αυτήν την έκδοση είναι σπαράγματα πρόσφατων μοναχικών περιπλανήσεων σε δρόμους της Αθήνας. [...]