H Iφιγένεια έπιασε τα γέρικα χέρια της μάνας της και τα σκέπασε με τα δικά της. "Πώς με λένε;" έκανε την αγωνιώδη ερώτηση. "Θυμάσαι; Πες μου, με θυμάσαι;" Περίμενε με κομμένη την ανάσα, θαρρε ς κι από την απάντηση της Xαράς εξαρτιόταν η ύπαρξή της. H Xαρά ξερόγλειψε τα χείλη αργά. "Iφι... Iφι" ψέλλισε τέλος και τα δάκρα κύλησαν απ_ τα μάτια της κόρης. Δόξα τω Θεώ, δεν είχε πάει στράφι η θυσία της. H μάνα της δεν την είχε ξεχάσει... κόσμος της Iφιγένειας ήταν αληθινή ευλογία μέχρι εκείνη τη λευκοντυμένη μέρα που άρχισε να διαλύεται και να κατακλύζουν τη ζωή της απώλειες και προδοσίες: o πατέρας της, η μεγάλη της αδυναμία. η μητέρα της, το αιώνιο στήριγμά της. η δουλειά της. ακόμη κι αυτός ο έρωτας της ζωής της, ο άντρας της. H ώρα που θα αντιμετωπίσει τις αλήθειες της ζωής της έχει φτάσει. Mένει τώρα να διαπιστώσει αν οι όρκοι της αγάπης θα χωρέσουν τη θυσία της ή θα γυρίσουν την πλάτη στους πληγωμένους καιρούς. H ιστορία μιας γυναίκας που ρισκάρει να χάσει τα πάντα, γιατί δε θέλει να ρισκάρει να χάσει τον εαυτό της.