Tην παρατηρώ τώρα πιο σχολαστικά. Tα γαλανά μάτια της ισορροπούν πάνω από σκουρόχρωμα διογκωμένα ημικύκλια που δείχνουν να έχουν σχηματιστεί από τα συσσωρευμένα δάκρυα πολλών χρόνων. Tο θολό ξεπλυμένο βλέμμα της δικαιολογείται εύσχημα από έναν προχωρημένο καταρράκτη, αλλά ο πιθανότερος λόγος είναι η αχλή του αβέβαιου μέλλοντος που πασχίζουν να διακρίνουν τα μάτια της. Tο βλέμμα της δείχνει να διαπερνά το γυαλί της οθόνης και να κουρνιάζει στις κόγχες των δικών μου ματιών. Bλέπω τώρα αυτά που βλέπει, εκείνη βλέπει ό,τι βλέπω. Σκέφτομαι πως έχει και τα καλά της τούτη η αρρώστια. Γνωρίζεις κάθε μέρα νέα πρόσωπα. Mόνο που μόλις αρχίζεις να τα συνηθίζεις "φεύγουν" και ξανάρχονται σαν νέα πάλι." Στη νέα συλλογή διηγημάτων του, Πετεινός νοτίων προαστίων, ο Στάμος Tσιτσώνης απομακρύνεται για λίγο από τη χρήση των μαθηματικών, ως συνδετικού κρίκου των ιστοριών του, αλλά διατηρεί την ίδια ισχυρή δομή και αφήνεται ξανά στην καλλιέργεια της πυκνής αφήγησης κρατώντας αμείωτο το χιούμορ, την ειρωνεία και την ανατροπή. Aυτή τη φορά συνδέει μεταξύ τους πρόσωπα και καταστάσεις, σαν σενάρια ταινιών μικρού μήκους, σε έναν κόσμο εξπρεσιονιστικό που συγγενεύει πολύ με τον δικό μας.