Στην αρχή η κυρία Ντάρλινγκ δεν ήξερε, καθώς όμως σκεφτόταν ξανά την παιδική της ηλικία θυμήθηκε αμυδρά έναν Πήτερ Παν, που έλεγαν ότι ζούσε με τα αερικά. Υπήρχαν παράξενες ιστορίες για αυτόν, όπως ότι, όταν πέθαιναν τα παιδιά, πήγαινε ώς ένα σημείο μαζί τους, για να μη φοβούνται.[…] Ενώ κοιμόταν, η κυρία Ντάρλινγκ είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε ότι η Χώρα του Ποτέ-Ποτέ είχε έρθει πολύ κοντά κι ότι ένα παράξενο αγόρι είχε ξεπηδήσει από μέσα της. […] Πετάχτηκε με μια κραυγή και είδε το αγόρι, και κατά κάποιο τρόπο κατάλαβε αμέσως ότι ήταν ο Πήτερ Παν. Αν εσύ ή εγώ ή η Γουέντυ ήμασταν εκεί, θα βλέπαμε ότι έμοιαζε πάρα πολύ με το φιλί της κυρίας Ντάρλινγκ. Ήταν ένα υπέροχο αγόρι, ντυμένο με ξεραμένα φύλλα και τους χυμούς που στάζουν από τα δέντρα· αλλά το πιο γοητευτικό πράγμα επάνω του ήταν ότι είχε όλα τα πρώτα του δόντια. Όταν είδε ότι αυτή δεν ήταν παιδί, της έτριξε τα μικρά μαργαριταρένια του δόντια.