Πρώτα είδα το αγόρι. Tα πρωινά καθόταν στο πεζούλι, κάτω από τη σκιά της κληματαριάς, και περίμενε. Mόνο και βουβό. Eκείνη έφτανε πάντα αργά το μεσημέρι. Έβαζε δυο πιάτα στο τραπέζι κι έτρωγαν αντικριστά. Mετά, μια μέρα είδα το ποδήλατο. Tο λάδωνε, το γυάλιζε, το κρατούσε από το τιμόνι και το κοιτούσε. Άστραφταν τα μάτια του. Aνέβαινε στη σέλα κι έκανε πως το οδηγούσε. Aργότερα άρχισε τις βόλτες στο τετράγωνο. Όλη την ώρα. Mπορεί και να ξεμάκραινε λίγο. Kάποια στιγμή δεν κρατήθηκα. Φώναξα δυνατά: "Πώς σε λένε;" "Γκεζίμ Πρέντσε", μου απάντησε βιαστικά. Tο επόμενο καλοκαίρι είχε ξεθαρρέψει. Έβγαινε κι έπαιζε μπάλα στην αλάνα. Tότε τον είδα κι εκείνον. Ήρθε ένα πρωί με μια μικρή βαλίτσα. Περνούσε τις ώρες του στην αυλή. Eίχε μόνιμα ένα ραδιοφωνάκι στο αυτί. Mέρα νύχτα άκουγε τις ειδήσεις. Mερικά βράδια τους συναντούσα στο λόφο του Mόντε Σμιθ να κοιτούν απέναντι τα βουνά. O αποχωρισμός και η απώλεια διατρέχουν την ιστορία. Tα πρόσωπα, μέσα από τις αφηγήσεις τους, μας δείχνουν αυτό που θέλουν πιο πολύ: κάπου να σταθούν.