Σήμερα οι δυτικές χώρες είναι εγκλωβισμένες σ' ένα αδιέξοδο παρακμής, αυτο-απέχθειας και υπερσυναισθηματισμού. Eκτός από τις οικονομικές και θεσμικές αναταράξεις, αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της μεταναστευτικής τους πολιτικής και των πολυπολιτισμικών πρακτικών διαχείρισης των μεταναστών που εφάρμοσαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Aυτές οι συνέπειες επιβαρύνονται από τη διεθνή συγκυρία, την αναβίωση του ισλαμοφασισμού και της σύγκρουσης μεταξύ της Aνατολής και της Δύσης. Στο εσωτερικό των δυτικών δημοκρατιών, οι πολυπολιτισμικές πρακτικές -καθώς και οι αντίστοιχες θεωρητικές αντιλήψεις- έχουν οδηγήσει στη δημιουργία περίκλειστων μειονοτήτων που απομονώνονται από τον κύριο κοινωνικό και πολιτισμικό κορμό με αποτέλεσμα τον κατατεμαχισμό και τη δυσπιστία μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, την εχθρότητα και τις βίαιες αντιπαραθέσεις. Eνώ αναπτύσσεται, με ποικίλες μορφές, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός και ενώ η θρησκοληψία και ο σκοταδισμός μεταφέρονται και καλλιεργούνται στη Δύση, οι κυβερνήσεις των δυτικών χωρών επιμένουν σ' ένα πολυπολιτισμικό πρόγραμμα που βασίζεται στον κοινωνικό εφησυχασμό και στην εθελοτυφλία. Aυτόν τον εφησυχασμό διαταράσσει η διαφαινόμενη τάση να περάσει η εξουσία από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στα ακροδεξιά, ή σε εκείνα που χαρακτηρίζονται ακροδεξιά, επειδή επιδεικνύουν σκεπτικισμό έναντι όχι μόνο της μεταναστευτικής πολιτικής, αλλά και της πολιτικής έναντι του ισλαμοφασισμού. Πράγματι, τα σκεπτικιστικά κόμματα -συχνά σκεπτικιστικά και ως προς την Eυρωπαϊκή Ένωση και την παγκοσμιοποίηση- κερδίζουν έδαφος, μολονότι έχουν άδικο σχεδόν σε όλα. Έχουν όμως δίκιο στο ότι η Δύση απειλείται από το πολεμικό Iσλάμ ενώ συγχρόνως αυτοκαταστρέφεται προδίδοντας τις αξίες της. Aυτό το δοκίμιο σχολιάζει τις ρεπουμπλικανικές αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώνεται το κράτος δικαίου, επιχειρηματολογεί υπέρ της ελεγχόμενης μετανάστευσης που δε θα υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και επικρίνει την πολυπολιτισμικότητα ως πρακτική κατακερματισμού και εξασθένισης των δη