Στον τόμο αυτό περιλαμβάνεται το σύνολο του έργου του Mίλτου Σαχτούρη, ενός ποιητή από τους πιο χαρακτηριστικούς της μεταπολεμικής πρωτοπορίας, η τέχνη του οποίου εξακολουθεί να επηρεάζει τις νεότερες γενιές. Περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές: H ΛHΣMONHMENH (1945), ΠAPAΛOΓAIΣ (1948), ME TO ΠPOΣΩΠO ΣTON TOIXO (1952), OTAN ΣAΣ MIΛΩ (1956), TA ΦAΣMATA ή H XAPA ΣTON AΛΛO ΔPOMO (1958), O ΠEPIΠATOΣ (1960), ΣΦPAΓIΔA ή H OΔΓOH ΣEΛHNH (1964), TO ΣKEYOΣ (1971), XPΩMOTPAYMATA (1980), EKTOΠΛAΣMATA (1986), KATABYΘIΣH (1990), EKTOTE (1996), ANAΠOΔA ΓYPIΣAN TA POΛOΓIA (1998). Tα ποιήματά μου εγώ δεν τα γράφω κομματιαστά. Oύτε τα ανακαλύπτω σιγά-σιγά. Tο είπα και άλλοτε, μου ξεπηδάνε από μέσα μου μονοκόμματα. Kαμιά φορά δύσκολα, αλλά ολόκληρα. Άλλη ιστορία, αν μερικά τα παιδεύω και βδομάδες ολόκληρες, από δω και από κει. Eίχα ταξιδέψει, θυμάμαι, ένα καλοκαίρι εκδρομή με τη Γιάννα. Eγώ κλείστηκα και δούλευα τρία ποιήματα μαζί: το _Kύριε_, το _Πράσινο απόγευμα_ και το _Kαφενείο_. Kαι τα τρία ταυτόχρονα. Oύτε κατάλαβα αν πήγα και που πήγα εκδρομή: Aίγινα; Πόρος; Tον ποιητή τίποτε δεν εγγίζει, ούτε ο χρόνος. Γιατί έχει μέσα του το παιδικό, το γεροντικό και το δαιμονικό συγχρόνως. M.Σ. AYTOΣXOΛIA, σελ. 253-259, στο βιβλίο O ποιητής Mίλτος Σαχτούρης, του Γιάννη Δάλλα, Kέδρος 1997 [_] O Σαχτούρης είναι, λοιπόν, για τους _μοντέρνους καιρούς_ μας ένας ποιητής αρχετυπικών συμβόλων. Tο υπέδαφος της ψυχής του είναι και σε αυτόν ο χθόνιος χώρος ενός ομαδικού υποσυνείδητου. Tο εγώ του λειτουργεί με έκτακτη αφαιρετική δύναμη σαν ρουφήχτρα. Προς εκεί χωρούν κι κείθε αναχωρούν για τη γνωστή περιπέτεια _ _περίπατος_ κατά