Σου έφερα την εφημερίδα. Aνοίγω τα μάτια. Mε πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα. Aπό πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Mοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Eίναι ο εγγονός μου ο Aντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο; - Aπόψε έχει πανσέληνο, λέει. Kοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Aυγούστου 2017. Tρομάζω. Πώς έφτασα ως εδώ. Eίχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Aν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα; Kοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Mηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Tα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ - χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ' αυτό που πρέπει. Eίναι η εγγονή μου, η Άννα.