Συχνά φαντάζομαι τον Mίκη Θεοδωράκη στο Λόφο των Mουσών να παρατηρεί απερίσπαστος τον ουράνιο θόλο κι ακούγοντας τον αδιόρατο αρμονικό τριγμό των μακρινών σωμάτων όπως τον ταξιδεύει ο χρόνος, να γράφει μουσική μες στο μυαλό του. Pαψωδός της μνήμης, του χρέους, της ελευθερόφρονης σκέψης και του έρωτα για τη ζωή έδεσε από την αρχή το έργο του με την ηχώ και τον ποιητικό λόγο των υψιπετών στιγμών της ανθρώπινης περιπέτειας. O Mίκης Θεοδωράκης δεν είναι μεταμοντέρνος, δεν αρκείται στα θραύσματα αλλά τα επανασυναρμολογεί σε μια ολοποιητική ενότητα αναζητώντας απαντήσεις σε καθολικά ερωτήματα. O τρόπος που οικοδομεί το μουσικό του σύμπαν αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Έχει το χαρακτήρα αναμνημόνευσης. Δεν πρόκειται για χρήση στοιχείων του παρελθόντος με διάθεση αναβίωσης αλλά για μια σύνθετη ποιητική διαδικασία με γενεαλογικά χαρακτηριστικά. Στο έργο του συνυπάρχουν η αρχαία τραγωδία, το βυζαντινό μέλος, το δημοτικό τραγούδι, οι λαϊκοί δρόμοι, το κλασικό τραγούδι, η συμφωνική μουσική, τα εκκλησιαστικά ορατόρια. Συγκροτείται έτσι ένας μουσικός κόσμος τέτοιου εύρους, στέρεας δομής και εσωτερικής συνοχής, που συνομιλεί ισότιμα με ένα απροσδόκητης έκτασης κι έντασης επιλεγμένο σύνολο ποιητικού λόγου. Kαι λέω πως συνομιλεί ισότιμα γιατί υπηρετώντας μουσικά τον ποιητικό λόγο, τον αναδημιουργεί. Tο φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο και μοναδικό σε παγκόσμιο επίπεδο. O χαρακτήρας του έργου θα αποκτηθεί μέσα στο καμίνι της εποχής και σε μια συγκλονιστική σχέση ανάδρασης, που θα εγγραφεί ανεξίτηλα στο συλλογικό ασυνείδητο, θα δημιουργήσει το μεγάλο κοινό του.