Θα μπορούσα ίσως να την είχα αποφύγει. Να είχα προλάβει να φρενάρω ή… Τρεις η ώρα τη νύχτα κι έτρεχε σαν παλαβή. Μόνη της καβάλα στη μηχανή. Τη χιλιάρα… Πήγε να με προσπεράσει από δεξιά… Μόνο η θάλασσα και το φεγγάρι μπροστά μας. Ένα φεγγάρι τεράστιο, ακουμπισμένο τώρα γεμάτο λύπη πάνω στο παραμορφωμένο πρόσωπό της. Πόσο παλιάνθρωπος μπορεί να γίνει κανείς ξαφνικά, αναρωτιέται ο κεντρικός ήρωας σε ένα από τα δεκατρία διηγήματα της συλλογής, μόλις βλέπει τι έχει προκαλέσει οδηγώντας μεθυσμένος μέσα στην έρημη νύχτα. Παρόμοιες οδυνηρές εμπειρίες βιώνουν και οι περισσότεροι ήρωες των διηγημάτων, άνθρωποι με πάθη, που παραπαίουν ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Η ζωή ωστόσο έχει αποδείξει πως κανείς δεν γίνεται να είναι μόνο καλός ή μόνο κακός, πόσο μάλλον όταν εκτός από τον παράδεισο είναι και η κόλαση που μπορεί να περιμένει. Σε όλα τα διηγήματα της συλλογής λανθάνει μια μελαγχολία που κορυφώνεται στο τελευταίο: «Ροζ είναι το χρώμα». Με την καταληκτική φράση η μελαγχολία είναι γένους θηλυκού κι έχει πότε χρώμα ροζ και πότε γαλάζιο... η συγγραφέας μοιάζει, για μία ακόμη φορά, να κλείνει στην ίδια τρυφερή αγκαλιά όλους τους ήρωές της.