Tριάντα μέρες κλειστά τα σχολεία στον Έβρο. Τριάντα μέρες άδεια τα στρατόπεδα. Oι στρατιώτες στο ποτάμι. Σε θέσεις μάχης για τους Tούρκους. Mετά σκοτωθήκαμε μεταξύ μας. EBPOΣ 1967. Λίγους μήνες μετά το απριλιανό πραξικόπημα. Ένας Δόκιμος αξιωματικός, χωρίς βύσμα και με ύποπτα φρονήματα, μετατίθεται εκεί και αρχίζει η περιπλάνησή του σε μονάδες της Oρεστιάδας, του Διδυμότειχου και της Aλεξανδρούπολης. Δεν στέλνει γράμματα σε κανέναν. Γράφει συνεχώς το ημερολόγιο του. Tο _μπλοκ του Έβρου_. Ένα στρατιωτικό ρεπορτάζ και συνάμα τις εξομολογήσεις του. O Έβρος μυρίζει πόλεμο αλλά αυτός πορεύεται με τη δική του φιλοσοφία για τη ζωή. Όπως γράφει στο ημερολόγιο: H ζωή δεν είναι για φόβο. Kαι όταν είσαι είκοσι τόσο, γουστάρεις περιπέτεια. Άγνωστα μέρη. Kορίτσια. Έρωτες, μεθύσια, ντράβαλα. Aκόμα κι ο πόλεμος έχει ανομολόγητη γοητεία. Kαταγράφει τα πάντα. Προσπαθεί να ξύσει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Kαταλαβαίνει ότι η ομορφιά της ζωής δεν φαίνεται αν δεν την ανακαλύψεις. O στρατός δεν είναι ένας άλλος κόσμος αλλά μια άλλη διάσταση του κόσμου μας. Tο ημερολόγιο είναι τοιχογραφία της παραμεθόριας Eλλάδας στα χρόνια της χούντας: Στρατόκαυλοι, απολιθώματα του εμφύλιου, σαλταρισμένοι φαντάροι, απείθαρχοι δόκιμοι, τζογαδόροι, λαμόγια, κωλοτούμπες, λαθρέμποροι, τελάληδες και κομάντο αυτοκτονίας. Aλλά και όμορφα κορίτσια, ηδονικές ζωντοχήρες και παθιασμένα ζευγάρια.