Η ύπαρξη ορισμένων ανθρώπων αντανακλά τη χαρά και τα όνειρά μας για ολόκληρο το μέλλον. Κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν στη ζωή μας και τους αγαπάμε πάρα πολύ βαθιά, άλλοι είναι αισθητοί σαν την ίδια μας τη ζωή, τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένας άνθρωπος που υποφέρει από συντριπτικό πένθος δεν πρέπει να θέτει χρονικούς περιορισμούς στον πόνο, εφόσον αυτός δεν υπακούει, μα να επιτρέπει στον εαυτό του την αυτο-έκφραση και την επικοινωνία χωρίς ενοχές. Η αμηχανία των ανθρώπων να αποδεχτούν το πένθος έχει ως αποτέλεσμα –λόγω της διάρκειάς του– το πένθος να επεκτείνεται στις σχέσεις, που τραυματίζονται μέρα με τη μέρα προκαλώντας αυτολογοκρισία και αποξένωση. Ωστόσο, σχέση σημαίνει σύνδεση. Το βιβλίο θέλει να τονίσει πως η επικοινωνία των συναισθημάτων στο συντριπτικό πένθος είναι σημαντική για τη διατήρηση της σύνδεσης με σημαντικούς «άλλους» (και μας δείχνει το «πώς» αυτό μπορεί να επικοινωνηθεί), ενώ επίσης αποσαφηνίζει τους μύθους που δυσχεραίνουν την κατανόηση των μοντέλων του πένθους και τις αυτο-υποστηρικτικές στρατηγικές. Ίσως ακόμα να φανεί χρήσιμο στους οικείους τους για την καλύτερη κατανόηση του πένθους και τη σημασία της επικοινωνίας του. Ένα βιβλίο που διαβάζεται σε ένα απόγευμα, αλλά έχει πολλά να πει.