«Πού να τα ξέρεις κι όλα πια; Μαθαίνεις μέχρι που πεθαίνεις. Μήπως κι είχε μπλέξει με μωρά ξανά; Μία φορά συμβαίνει αυτό. Κι ούτε θα μπορούσε να το δει σε άλλες, να το φανταστεί, αυτά τα πράγματα δεν τα βλέπεις, αφού όλες τα τραβάνε μόνες, στο σπίτι τους ή όπου αλλού, κι ούτε που βλέπεις πώς σταδιακά αλλάζουνε φορά οι σκέψεις στο κεφάλι τους και κάνουνε κύκλους περίεργους και κωλοτούμπες και μπουρμπουλήθρες, κι από αλητόβιες ζαμανφουτίστες γίνονται ξαφνικά οι πιο βολεμένες αραχτές, που νοιάζονται μόνο για τα παιδάκια τους και τίποτ’ άλλο. Όπως κι η ίδια τώρα πια. Κι εκεί που έλεγες πως δική μου είναι η ζωή και ό,τι θέλω την κάνω, αρχίζεις μετά ξαφνικά να την προσέχεις όσο δεν παίρνει, γιατί τη χρωστάς σε άλλους πια, σ’ αυτά τα πλάσματα που ανέλαβες να κουβαλήσεις και να βγάλεις στον αφρό». Στις μακρές νύχτες της αγρύπνιας της, η Οκτάβια, μια μέλλουσα μητέρα της διπλανής πόρτας, αναλογίζεται το παρελθόν, υπεκφεύγει το παρόν και επινοεί το μέλλον: το πώς και το γιατί της ζωής της μέχρι τώρα, τα μικρά και τα φαινομενικά ασήμαντα, που με νομοτελειακή όμως ακρίβεια την έφτασαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, αλλά και τα άκρως σημαντικά, ακόμη και τα τραγικά πρόσφατα συμβάντα, που με περισσή επιμέλεια προσπαθεί να ξεχάσει. Ένα βιβλίο για τα ανθρώπινα, τα καθημερικά και τα αιώνια: τη γονική αγάπη και τον θάνατο, τη δημιουργία και τον αποχωρισμό, την προσδοκία και τη ματαιότητα, τον έρωτα και την αθανασία.