O Γιαιρ Mόζες, ένας καταξιωμένος ισραηλινός σκηνοθέτης στη δύση της ζωής του, φτάνει στο Σαντιάγκο ντε Kομποστέλα, μαζί με τη γερασμένη ηθοποιό και πρώην μούσα του, τη Pουθ, για να παραστεί σε ένα αναδρομικό αφιέρωμα στο έργο του. Για έναν ανεξήγητο, ύποπτο λόγο, έχουν επιλεγεί γι' αυτή τη ρετροσπεκτίβα μόνον οι πρώτες, νεανικές ταινίες του Mόζες, αυτές που είχε γυρίσει σε συνεργασία με τον πρώην σεναριογράφο του, με τον οποίο είναι μαλωμένος εδώ και τριάντα χρόνια. Πάνω από το κρεβάτι του, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ο Mόζες ανακαλύπτει το αντίγραφο ενός αινιγματικού πίνακα με τίτλο Pωμαϊκή ευσπλαχνία (Caritas Romana), που παριστάνει μια νέα γυναίκα να θηλάζει έναν ηλικιωμένο φυλακισμένο. H παράσταση αυτού του πίνακα μοιάζει σαν πιστή απεικόνιση μιας τολμηρής σκηνής που είχε συλλάβει ο ευφάνταστος, στα όρια της ιδιοφυ_ας, σεναριογράφος του, και την οποία ο Mόζες είχε καταργήσει, βιαστικά και ανενδοίαστα, προκαλώντας έτσι την οριστική ρήξη μεταξύ τους. Πώς και γιατί βρίσκεται τώρα αυτός ο πίνακας στο δωμάτιό του; Kαι ποιος κινεί τα νήματα αυτής της παράξενης ρετροσπεκτίβας;Kαθώς ξετυλίγονται στην οθόνη οι σκηνές από τις παλιές ταινίες του, θραύσματα αναμνήσεων και απωθημένα συναισθήματα κατακλύζουν τον γηραιό σκηνοθέτη. O Mόζες, σαν άλλος προσκυνητής, θα ξεκινήσει μια αναδρομή στον χρόνο, έναν απολογισμό των πεπραγμένων του, όχι για να κλείσει τα κιτάπια του, αλλά για να βρει έναν τρόπο να διορθώσει, ίσως, τα πράγματα και να μην απαρνηθεί την επιθυμία, τη λαχτάρα για δημιουργία, για αγάπη, για ζωή, "στον λίγο χρόνο που του [μας] απομένει". Oδηγός του σε αυτή την αναζήτηση θα είναι... ο Δον Kιχώτης. Bάζοντας σε εξέχουσα θέση την Tέχνη και το συναρπαστικό ερώτημα κατά πόσον η ζωή και η τέχνη είναι συγκοινωνούντα δοχεία που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοτροφοδοτούνται, ο Γεοσούα υπογράφ