Τα δραματικά γεγονότα της εποχής 1946-1949 δεν είχαν μόνο το φυσικό επακόλουθο της άδικης απώλειας χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Μια εμφύλια σύγκρουση δεν αναδεικνύει νικητές και ηττημένους. Ηττημένο καταλήγει ολόκληρο το έθνος, ολόκληρος ο πολιτισμός και, προκειμένου για την Ελλάδα, ολόκληρη η ελληνοχριστιανική παράδοση της. Δε βρίσκουμε στον πόλεμο αυτό ήρωες, δε στήνουμε μνημεία ανδρών ηρωικώς πεσόντων. Η απέχθεια, ο αποτροπιασμός και η βαθύτατη θλίψη είναι τα μόνα που αποκομίζει ο πολιτισμένος άνθρωπος από τέτοιες τραγικές περιόδους που συνταράσσουν την ψυχή όλων εκείνων που τα έζησαν από κοντά. Αναρίθμητες είναι οι ανίερες πράξεις και οι παρανοϊκές ενέργειες που καταγράφηκαν στην αδελφική αυτή αναμέτρηση. Ακούσιο θύμα σε τούτο τον ορυμαγδό της εμφύλιας λαίλαπας υπήρξε και η μικρή επαρχιωτοπούλα που βρέθηκε αναπάντεχα στη δίνη του αλληλοσπαραγμού. Το μέτρο κρίσης των πράξεων, που κινούνται από εθνική έξαρση ή κομματικό μένος εν καιρώ πολέμου, είναι τελείως διαφορετικό από εκείνο με το οποίο μετριούνται οι ανθρώπινες ενέργειες εν καιρώ ειρήνης. Η βίαιη επιστράτευση ενός κοριτσιού δεκαεπτά χρόνων και η ένταξη του σε μάχιμες μονάδες συνεχούς κινδύνου για τη ζωή του, είναι κάτι που δε θα μπορούσε ποτέ κανείς με σώας τας φρένας να δικαιολογήσει. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού επιχειρώ να καταγράψω, με όσο το δυνατόν πραγματικά στοιχεία, την περιπέτεια της νεαρής κοπέλας, αντλώντας τα σχετικά στοιχεία από τις διηγήσεις, τις περιγραφές και κάποιες ελάχιστες ημερολογιακές σημειώσεις της ίδιας.