Έχουµε συνηθίσει να θεωρούµε ότι η καβαφική ποιητική ενέργεια παράγεται επειδή ο Καβάφης προσπάθησε να βρει λοχµώδεις τρόπους για να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή, τον καταπιεσµένο έρωτα ή το στίγµα της αντικανονικής σεξουαλικότητας. Το βιβλίο αυτό υποστηρίζει το αντίθετο. Τον Καβάφη η σεξουαλικότητα δεν τον κάνει να θέλει να κρυφτεί. Τον κάνει να συνειδητοποιεί και να ιστορικοποιεί. Δεν τον κάνει να αλληγορεί και να σιωπά. Τον κάνει να αντιδρά. Να, λοιπόν, για τι µιλάει αυτό το βιβλίο. Για την καβαφική «κάµαρη» και την κατασκευή της. Για την καβαφική ορµή και τη ριζοσπαστική της δυναµική. Για τον πόθο, την επιθυµία, την ηδονή, και το πώς αυτά συνδέονται µε τη σεξουαλικότητα, την ταυτότητα και την πολιτική. Για το πώς γενιές κριτικών προτίµησαν να µιλούν για ερωτισµό και ερωτικότητα ακριβώς για να µην αντιµετωπίσουν τη ριζοσπαστική δυναµική της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας στο έργο του Καβάφη. Και για τη βαθιά ηθική στιγµή µε την οποία σε φέρνει αντιµέτωπο –σε πείσµα όσων δεν µπορούν να την κατανοήσουν– η σεξουαλική επιθυµία και η αναπόφευκτη σύνδεσή της µε τον χρόνο, την εξουσία, τη γνώση και την επαφή.