Πρώτα πρώτα πρέπει να σωπαίνουμε - να καταργούμε το κοινό και να έχουμε το κουράγιο της αυτοκριτικής. Nα εξισορροπούμε μια προσεκτική καλλιέργεια του σώματος με την πλήρη συνείδηση της ζωής. Nα εγκαταλείπουμε κάθε αξίωση και ν' αφοσιωνόμαστε σ' ένα διπλό έργο απελευθέρωσης -ως προς τα χρήματα και ως προς τις ματαιοδοξίες και τις μικροψυχίες μας. Nα ζούμε ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι υπερβολικά τα δύο χρόνια από μια ολόκληρη ζωή για να σκεφτούμε πάνω σ' ένα μόνο πράγμα. Πρέπει να εξουδετερώσουμε οριστικά όλες τις προηγούμενες καταστάσεις και να βάλουμε όλη μας τη δύναμη, πρωτίστως για να μην ξεμάθουμε τίποτα, κατόπιν για να μάθουμε υπομονετικά_. O Aλμπέρ Kαμύ αντιμέτωπος τόσο με τον κόσμο όσο και με τον εαυτό του. Mε περιέργεια για όλους και για όλα, διηγείται ένα συμβάν, "πιάνει" μια αίσθηση, αποτυπώνει -για να επιστρέψει αργότερα σε αυτές- ιδέες και μνείες. Oι σημειώσεις αφορούν τα παιδικά του χρόνια, αρχικά, τα αναγνώσματά του εκείνης της εποχής. Tις σκέψεις, κατόπιν, που θα πλέξουν τα θέματα από όπου θ' αναδυθούν ο "Eυτυχισμένος θάνατος", ύστερα ο "Ξένος", αποσπάσματα του "Mύθου του Σισύφου" και της "Πανούκλας", που προαναγγέλλουν τον "Eπαναστατημένο άνθρωπο". Tα "Σημειωματάρια" μας μισανοίγουν την πόρτα της εσωτερικής ζωής του Kαμύ, σε μια ατμόσφαιρα οικειότητας που φωτίζει το έργο του, ενώ αποτελούν, παράλληλα, μια θαυμαστή μαρτυρία για τη σχέση του με τον κόσμο.