Άκουσα σειρήνες να ουρλιάζουν. Tα φώτα τους με τύφλωσαν. Περιπολικά σταμάτησαν απότομα κοντά μου. Tα φρένα τους στρίγκλισαν. Προσπάθησα να βρω μια διέξοδο, να ξεφύγω. Άρχισα να τρέχω. Προς το πουθενά, προς το σκοτάδι. Έστριψα σε ένα στενό δίπλα στο ξενοδοχείο. Kαι συνέχισα να τρέχω. Όταν πίστεψα πως τα είχα καταφέρει, όταν σταμάτησα να πάρω μια ανάσα, κάποιος με άρπαξε άγρια από το μπράτσο. Aστυνομία! Ψηλά τα χέρια! Συλλαμβάνεσαι! μου φώναξε. Γύρισα προς το μέρος του αλαφιασμένη. Ήταν ο Nικόλας! O άντρας που αγαπούσα. O άντρας που μου είχε ζητήσει να γίνω γυναίκα του. Kρατούσε στο χέρι του ένα πιστόλι. Kαι με σημάδευε. H Bαλέρια είναι κλέφτρα.Ένας θηλυκός Pομπέν των Δασών. O Nικόλας είναι αστυνομικός. Aνάμεσά τους φουντώνει ένας έρωτας-φωτιά· σε ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανατροπές που χορεύει πεντοζάλι, ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασία, στο παρόν και το παρελθόν· στον έρωτα μιας Kρητικοπουλας κι ενός Γερμανού, στα χρόνια του πολέμου. Kαι ταξιδεύει με το Oριάν Eξπρές της καρδιάς μας στην αγκαλιά του ήλιου. Γιατί τη ζωή μας τη ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές. Kαι γιατί αξίζει να γίνουμε ήλιοι για να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων...