Τρία αρχαιόθεμα σχέδια για τρεις τραγωδίες, τρεις δηλαδή μεταγραφές και τρεις εφαρμογές των «τρόπων» της ελληνικής γλώσσας – με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό στους τραγικούς, αλλά και με την αναπόφευκτη προδοσία από τη μετανεωτερική εποχή μας, τη μουσική της και το θέατρό της. Μια ακόμη προσπάθεια να γράψω υπερβαίνοντας τα «είδη» του λόγου και –ενστερνιζόμενος τη θέση του Ναμπόκοφ, «κάθε μεγάλος συγγραφέας είναι και μεγάλος απατεώνας, όπως άλλωστε είναι και η ίδια η φύση»– να αποδείξω ότι η λογοτεχνία είναι μια εφεύρεση. Και το να αναζητάς την «αλήθεια» ή να κόπτεσαι για το «νόημα» με την υποκρισία σεβάσμιου όσο και ευπώλητου θεμιστοπόλου είναι προσβολή τόσο για την τέχνη όσο και για την αλήθεια. Τα τρία αυτά σχέδια είδαν τα φώτα της ράμπας στο θέατρο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη, το 2015, στη Σκηνή της οδού Κυκλάδων και στην πράνα των ενεργειακών στοιχείων της ηλεκτρονικής μουσικής, το 2025, από τον συνθέτη Δημήτρη Καμαρωτό στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Ιδού, λοιπόν, πώς η Ηλέκτρα ωρύεται, η Ιφιγένεια κάνει γιόγκα και η Φαίδρα ερωτεύεται θανάσιμα. Γ.Β.