Ο Αλμπέρ αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα: Δεν μπορεί να αντικρίσει το είδωλό του στον καθρέφτη. Ο λόγος είναι διττός. Αφενός δεν αντέχει να υποφέρει τον εαυτό του και αφετέρου, διότι στο είδωλό του καθρεφτίζεται μια ολόκληρη κοινωνία. Επί της ουσίας, ο Αλμπέρ είναι αυτό που μισεί μέσα σε έναν κοινωνικό περίγυρο ταυτόσημο με την ύπαρξή του. Σε έναν κόσμο όπου οι λέξεις έχουν χάσει το περιεχόμενό τους οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τον χαμένο εαυτό τους, μα δεν μπορούν… «Ξέρεις κάτι, καλέ μου φίλε; Έχουμε ξεπουληθεί πολύ φθηνά σαν ανθρωπότητα. Ξεπουλιόμαστε για είκοσι μέρες διακοπές το καλοκαίρι… Για ένα καλό κρασί… Για μία ποικιλία τυριών… Ακόμα-ακόμα και για ένα ακριβό αμάξι ή ένα πολυτελές διαμέρισμα –στις καλύτερες των περιπτώσεων. Σκέτη φρίκη, αλλά τόσο κοστολογούμε μόνοι μας την ύπαρξή μας –δεν τολμώ να πω τη ζωή μας…» Υπάρχουμε χωρίς να σκεφτόμαστε… Αυτό κραυγάζει (ή κάνει πως κραυγάζει;) ο Αλμπέρ και ίσως αυτός, τελικά, να είναι ο λόγος της «επιβράβευσής» μας μέσα σε μια κοινωνία που αποθεώνει το περιτύλιγμα και αδιαφορεί για το περιεχόμενο… Μέσα από δεκατρείς διαλόγους (ή μονολόγους;) ο Αλμπέρ γίνεται μέρος και μάρτυρας μιας σύγχυσης. Η «Σύγχυσις» αυτή διαπερνά την ύπαρξή του, διαπερνά τους συνομιλητές του, διαπερνά μια ολόκληρη κοινωνία και μια εποχή. Ίσως να είναι η ίδια σύγχυση που διαπερνά τον συγγραφέα και τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου.