«Συγχώρησέ µε που χάθηκα, σε περιµένω σε τρεις µέρες». «Σ’ ευχαριστώ που µε έβγαλες από την αγωνία. Σ’ αγαπώ». Έξω από την κλειστή πόρτα µου βρήκα τον δίσκο µε τα φαγητά σκεπασµένα. Τα πήρα µέσα. Όπως µου τα άφηνε η µάνα, έτσι τα παρατούσα σε µιαν άκρη. Το σώµα µου ακόµα ήταν σφιγµένο από την αγωνία. Από την περιπέτεια που έζησα. Κοίταξα το ρολόι µου. Πλησίαζαν µεσάνυχτα. Ο Άντριου σε λίγο θα φύγει, µπορεί και να περπατά τώρα στα µονοπάτια του τα τυλιγµένα την οµίχλη. Ένας κόµπος σφίγγει την ψυχή µου. Σηκώνοµαι προσεκτικά, µην κάνω θόρυβο, και ανοίγω το παράθυρο. Θα ’ρθει να µε αποχαιρετήσει, λέω, και περιµένω. Μπορεί να ’ρθει κρατώντας από το χέρι τη ?ήµητρα, λέω πάλι. Και κοιτάζω µέσα στο σκοτάδι. Ένας µικρός άνεµος φυσάει και οι κορφές των δέντρων θροΐζουν. «Θόη θόη θµος». Σε λίγο θα υπάρχεις σε άλλο ρυθµό, σε άλλες συλλαβές. Σε λίγο θα σε αφοµοιώσει η λάµψη στην καρδιά της, θα σε αφοµοιώσουν οι χιλιάδες µικρές αιωνιότητες που θα ορίζεις µε τη δύναµη του νου σου, για να µε βλέπεις από τα ανοιχτά παράθυρα τα ξεχασµένα από αγίους ή µάρτυρες. Κι εσύ, ως µάρτυρας, θ’ ανοίξεις ένα µεγάλο παράθυρο φωτός κάπου χαµηλά για να µπορώ να σκαρφαλώνω τις νύχτες της πανσέληνος και να σε βλέπω. Ένα ξεχασµένο ηµερολόγιο και ο Χρόνος. Ένα παιδί, ο Μιχελής, που καταφέρνει να σώσει το έργο της αντικατασκοπείας. Ένας Άγγλος αξιωµατικός που σκοτώνεται, όµως εξακολουθεί να είναι παρών. H ?ήµητρα που έχει εµπλακεί µε πάθος και ζητά να λύσει το αίνιγµα. Η υπερφυσική δύναµη µιας κεχριµπαρένιας µπάλας θα τη βοηθήσει να µπει στα µυστικά του χρόνου. Θα τη φέρει στην ίδια παράλληλο µε τα γεγονότα εκείνα και, λειτουργώντας σαν µια άγνωστη τεχνολογία, θα την οδηγήσει στους ίδιους δρόµους, στα ίδια περιστατικά που θα διαδραµατιστούν µπρος στα έκπληκτα µάτια της, έτσι ακατέργαστα όπως τα γέννησε ο χρόνος, η µατωµένη εκείνη ώρα. Γιατί ό,τι έχει υπάρξει υπάρχει στον χρόνο.