“Μερικές φορές σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Βλέπω τη φάτσα μου στον καθρέφτη, απαίσια! Α, δε γίνεται, δεν πάει άλλο, θα τον σπάσω! Δε δείχνει και τίποτα καλό. Λες και το κάνει επίτηδες να μου σπάει τα νεύρα. Και το σχολείο, το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο. Θαρρώ πως μου φταίει όλος ο κόσμος, τον μισώ, τον βρίσκω μικρό, μίζερο. Αδύνατο να ενταχθώ στο σύνολο που μου επιβάλλουν. Ουφ! Κοντεύω να σκάσω από αηδία. Στα κομμάτια η γκρίνια της μάνας μου, που φοβάται μη φάω τον καθρέφτη. Έτσι μου ‘ρχεται να βγω στους δρόμους φωνάζοντας: Σταματήστε επιτέλους την υποκρισία! Εσείς φταίτε για όλα! Δείτε πρώτα το πρόσωπό σας στον καθρέφτη. Κι αν δεν ντρέπεστε, τότε να λέτε πως φταίνε τα παιδιά”. Η Μυρτώ τα βάζει με όλους και με τον εαυτό της, τίποτα δεν της αρέσει. Θα τα καταφέρει όμως να προσαρμοστεί σ’ έναν άλλο κόσμο αλλόκοτο; Θα χαμηλώσει άραγε κανένα αστεράκι για χάρη της;