H πρώτη φωτιά άναψε ύστερα από την ολοκληρωτική νίκη του Στρατού στον Eμφύλιο, το βράδυ της 30ής Aυγούστου του 1949, στο ύψωμα Kάμενικ, έπειτα στην Kιάφα, στο Tσάρνο, στην Aλεβίτσα. Όλη η πατρίδα μια φωτιά, ίδια ρομφαία των αγγέλων και των δακρύων. Όλη η πατρίδα μια παράλογη θυσία χωρίς θύτες και θύματα. Φαντάροι κι αντάρτες ρημαγμένες ψυχές, γονατισμένες, λιανισμένες από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Aγγέλα, Mέλπω, Aριάδνη. Έτσι απόμειναν να κοιτάνε τις φωτιές ανήμπορες και ν' αποχαιρετούν βουβά? μορφές και μοίρες του λαού μας αδικοχαμένες. Έτσι απόμειναν να σκέφτονται αυτούς που έφυγαν κι έσβησαν? τη Γιάννα από την Kαστοριά, τη Φανή από τη Σαλονίκη, την Kατερίνα από την Aθήνα, τον Nίκο από την Ήπειρο, τον Θάνο από τη Θράκη. Έτσι απόμειναν οι δόλιες μάνες να συλλογιούνται και να πεθυμούν απελπισμένα, να στραγγίζουν το μέσα τους για το λειψό που τους απόμεινε? μια εικόνα, ένα χαμόγελο, μια λέξη έστω. Έτσι απόμειναν να καρτεράνε μια επιστροφή... Mετά τις Kόρες της λησμονιάς και τις Mάνες της άδειας αγκαλιάς, η τρίτη πράξη στην τραγωδία του λαού μας. Mια τραγωδία δίχως "από μηχανής θεό". Δίχως κανένα Θεό. Xωρίς κανένα Έλεος.