Ένα ορφανό από πατέρα αγόρι ζει µαζί µε τη µητέρα του στο ειδυλλιακό Τελευταίο Νησί, µακριά από τη βία και τα οικολογικά προβλήµατα που ταλανίζουν τον έξω κόσµο. Η γαλήνη της µικρής κοινωνίας του νησιού βασίζεται στην απλότητα του τρόπου ζωής και στον σεβασµό των ορίων µεταξύ ανθρώπου και οικοσυστήµατος. Όλα αυτά θα ανατραπούν µε τον ερχοµό ενός ανθρώπου που σταδιακά µετατρέπει τον επίγειο παράδεισο σε κόλαση εκµεταλλευόµενος τις αδυναµίες των ίδιων των κατοίκων του νησιού. Μέσα από την αφήγηση του µικρού αγοριού, παρουσιάζεται ξεκάθαρα ο τρόπος που δοµείται η αυθαίρετη εξουσία πάνω στην κοινωνία, πώς καθιστά τον εαυτό της τεχνητά απαραίτητο και πώς, διαστρεβλώνοντας κάθε αληθινή σχέση προς όφελός της, καταστρέφει τελικά τους ανθρώπους και τη φύση. «Είχαµε γαλήνη, κανείς δεν ασχολιόταν µε τον άλλον, ζούσαµε όλοι µαζί ειρηνικά. […] Μετά, µια µέρα, ήρθε “Εκείνος”. Κι όπως είχε πει ο θείος µου, η ιστορία και η µοίρα του νησιού µας άλλαξαν για πάντα». _Eίχα_ε γαλήνη, κανείς δεν ασχολιόταν _ε τον άλλον, ζούσα_ε όλοι _αζί ειρηνικά. [_] Mετά, _ια _έρα, ήρθε _Eκείνος_. Kι όπως είχε πει ο θείος _ου, η ιστορία και η _οίρα του νησιού _ας άλλαξαν για πάντα_.