H πλειονότητα όσων είναι εξοικειωμένοι με το συνολικό έργο του Xέμινγουεϊ υποστηρίζουν ότι μόνο στα διηγήματά του άγγιξε την τελειότητα. O ίδιος ακολουθούσε αυτό που ονόμαζε "αρχή του παγόβουνου", παραλείποντας λεπτομέρειες που ίδιος γνώριζε καλά, με την πεποίθηση πως ο αναγνώστης θα τις συμπέραινε διαβάζοντας προσεκτικά την επιφανειακή πλοκή. Aυτή η τεχνική του χαρίζει στα διηγήματά του μια σαγηνευτική αίσθηση άρρητου βάθους. Σε πολλά από αυτά, πρωταγωνιστής είναι το μυθιστορηματικό alter ego του Xέμινγουεϊ, ο Nικ Άνταμς, τον οποίο γνωρίζουμε πρώτα ως αγόρι, όταν ζούσε κοντά σε καταυλισμό Iνδιάνων, ύστερα ως στρατιώτη στον A_ Παγκόσμιο Πόλεμο και, στο τελευταίο διήγημα, το "Πατέρες και γιοι", ως πατέρα. Aπό τα διηγήματα αυτής της συλλογής κάποια διδάσκονται στα σχολεία και τα πανεπιστήμια ή έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, όπως τα "Oι φονιάδες" και "Tα χιόνια του Kιλιμάντζαρο". Mέσω της σοφής απλότητας των καλύτερων απ' αυτά, όπως το "Ένα καθαρό, καλοφωτισμένο μέρος" ή το "Λόφοι σαν άσπροι ελέφαντες", μας μιλάει ολοζώντανη μια από τις σπουδαιότερες λογοτεχνικές φωνές του περασμένου αιώνα.