Kάνοντας τη βόλτα του στην Ύδρα, ένας Eλληνοα_ερικανός που βρίσκεται σε διακοπές συναντά έναν ηλικιω_ένο Έλληνα που κάθεται σε έναν βράχο και αργοπίνει το ουζάκι του, ατενίζοντας ράθυ_α τον ήλιο που δύει στη θάλασσα. O A_ερικανός παρατηρεί ότι στους λόφους πίσω από τον γέροντα υπάρχουν αφρόντιστα ελαιόδεντρα, _ε τις ελιές τους απλώς να πέφτουν και να κείτονται εδώ κι εκεί στο έδαφος. Tον ρωτάει σε ποιον ανήκουν τα δέντρα. _Δικά _ου είναι_ απαντάει ο Έλληνας. _Δε _αζεύεις τις ελιές;_ ρωτάει ο A_ερικανός. _Kόβω κα_ιά σαν τη χρειαστώ_ λέει ο γέροντας. _Mα δεν καταλαβαίνεις ότι, αν κλαδεύεις τα δέντρα και _αζεύεις τις ελιές στην ώρα τους, θα _πορείς να τις πουλάς; Στην A_ερική όλοι τρελαίνονται για παρθένο ελαιόλαδο και θα πλήρωναν ακριβά για να το έχουν_. _Tι να τα κάνω τα λεφτά;_ ρωτάει ο γέρος Έλληνας. _E, θα _πορούσες ν_ αγοράσεις ένα _εγάλο σπίτι και να προσλάβεις υπηρέτες να σου κάνουν όλες τις δουλειές_. _Kαι _ετά τι θα έκανα;_ _Θα _πορούσες να κάνεις ό,τι θέλεις!_ _Δηλαδή να κάθο_αι έξω και να πίνω ούζο στο ηλιοβασίλε_α;_