Στις αρχαίες τραγωδίες ανατέμνεται η ίδια η ζωή. Ο άνθρωπος, ως σύνθεση αντιθέσεων, παρουσιάζεται να υποφέρει, να χαίρεται, να ερωτεύεται, να μισεί, να καταριέται, να μετανιώνει, να συμπαραστέκεται, να παρατηρεί, να υπακούει, να αντιτάσσεται, να τιμωρεί, να τιμωρείται, να αδικεί, να αδικείται, να εύχεται, να επικαλείται, να ορκίζεται, να εκδικείται, να φιλοσοφεί. Κατά την ενασχόλησή μας με τα κείμενα σκεφτήκαμε να ξεχωρίσουμε κάποιες από τις ωραιότερες "στιγμές" τους, δηλαδή τα λόγια που "μιλάνε" πέραν του μύθου κάθε τραγωδίας και που μας αγγίζουν και σήμερα σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από τότε που γράφτηκαν. Ακόμα και μέσα από τα επιλεγμένα μόνο αποσπάσματα έχει την ευκαιρία ο αναγνώστης να προσεγγίσει τον τρόπο σκέψης όχι μόνο των τραγικών ποιητών αλλά και γενικά των αρχαίων Ελλήνων στην καθημερινότητά τους, να γνωρίσει τον πολιτισμό τους και να διαμορφώσει προσωπική άποψη για τη βιοθεωρία τους· σε κάθε περίπτωση θα προβληματιστεί, θα εκπλαγεί από την καθαρότητα της σκέψης, αλλά και θα συγκινηθεί από την αλήθεια του περιεχομένου.