Το Βυζάντιο είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, κίνηση, θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, πλούτη, μάχες, ιστορίες. Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα. Κόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του. Χρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών στις εκκλησίες του. Μαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του. Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες έξω από τα σύνορά του. Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του. Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους ανοιξιάτικους κάμπους του. Αλλά όχι μόνο. Το Βυζάντιο ΔΕΝ έχει μόνο έξι χρώματα. Το ΓΑΛΑΖΙΟ εύκολα το βλέπεις και δύσκολα το καταλαβαίνεις. Εκεί που είναι, εκεί δεν είναι. Είναι το χρώμα του Μακριά και του Πολύ Μακριά. Το χρώμα της Απόστασης και του Ορίζοντα. Το χρώμα του Ωκεανού και του Ουρανού, που φωτίζει σίγουρο εκεί που θάλασσα κι αέρας συναντιούνται. φέγγει και σκοτεινιάζει στον πιο βαθύ βυθό, φέγγει και λάμπει στο πιο ψηλό στερέωμα. Τα σύννεφα, όμως, όπου νερό κι αέρας πάλι συναντιούνται και κρατιούνται σφιχτά μεταξύ τους… τα σύννεφα δε γαλαζίζουνε ποτέ, μόνο άσπρα ή μαύρα ή γκρίζα αρμενίζουν. Γαλάζιο είναι το αίμα των βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων – όσο ακόμη κυλάει στις φλέβες τους τουλάχιστον και δεν έχει χυθεί για τον έναν λόγο ή τον άλλον. Γαλάζιοι είναι οι θεοί των καβαλάρηδων της στέπας. Γαλάζια είναι τα ποτάμια, που είναι δρόμοι και σύνορα, γαλάζια και τα κύματα, που είναι ταξίδια και μάχες. Το Γαλάζιο, όποιος το αγαπάει, το αγαπάει πολύ.