ΤΖΟΡΝΤΑΝ Με δέχτηκε όταν δεν είχα πουθενά αλλού να πάω. Δεν με εκμεταλλεύτηκε, δεν με πλήγωσε και δεν με παραμέλησε. Με ακούει, με προστατεύει και βλέπει αυτό που πραγματικά είμαι. Μπορώ να νιώσω το βλέμμα του πάνω μου την ώρα του πρωινού και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή όταν τον ακούω να επιστρέφει με το αυτοκίνητό του μετά τη δουλειά. Πρέπει να το σταματήσω. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Η αδελφή μου κάποτε μου είπε πως δεν υπάρχουν καλοί άντρες και πως, αν βρεις κάποιον, πιθανότατα είναι μη δια­­θέσιμος. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση δεν είναι ο Πάικ Λόουσον ο μη διαθέσιμος. Εγώ είμαι. Πάικ Τη δέχτηκα επειδή πίστευα πως βοηθούσα. Όμως όσο οι μέρες περνούν γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Πρέπει να σταματήσω να τη σκέφτομαι και να σταματήσω να κρατώ την ανάσα μου κάθε φορά που τη συναντώ στο σπίτι. Δεν μπορώ να την αγγίξω και δεν θα έπρεπε και να το θέλω. Δεν είμαστε ελεύθεροι να ενδώσουμε σε αυτό. Εκείνη είναι δεκαεννιά και εγώ είμαι τριάντα οχτώ. Και ο πατέρας του αγοριού της. Το χειρότερο απ’ όλα; Και οι δύο μόλις μετακόμισαν στο σπίτι μου.