Μια νεαρή γυναίκα συναντάει στα αποδυτήρια ενός κολυμβητηρίου μια άγνωστη –παρουσία εντελώς συνηθισμένη και σιωπηλή–, που για κάποιο λόγο την εντυπωσιάζει. Την ξαναβρίσκει, μερικές μέρες αργότερα, να περπατάει στην πόλη συντροφιά με μια ηλικιωμένη κυρία. Αποφασίζει να τις ακολουθήσει. Μετά από ώρα, καταλήγουν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο συγκρότημα κτιρίων και πηγαίνουν στο γραφείο του επιστάτη. Τις βλέπει να κάθονται σε δυο καρέκλες, μοιάζουν κάτι να περιμένουν. Τι; Tη σειρά τους για να μπουν σε μια μεγάλη λυόμενη ντουλάπα, στο «μικρό εξάγωνο δωμάτιο», το δωμάτιο των αφηγήσεων. Εκεί που μπαίνει κανείς και αφηγείται μια ιστορία κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. Εκεί που μπορεί να πει δυνατά ακόμα και πράγματα που δεν έχει ομολογήσει ποτέ και σε κανέναν, ιστορίες του παρελθόντος ως όνειρα του μέλλοντος, να αφηγηθεί στον εαυτό του την πραγματικότητα ως φαντασία και να γίνει, έτσι, η μνήμη του μυθοπλασία του εαυτού. Το "Μικρό εξάγωνο δωμάτιο", γραμμένο το 1994, είναι μια ιστορία ενδοσκόπησης, παράξενη και διεισδυτική, που φωτίζει, σ’ ένα «άνοιγμα» του χρόνου, σαν το εφήμερο εξάγωνο δωμάτιο, το πιο μύχιο κομμάτι του «εγώ».