Tώρα ο μπαμπάς χαμογελάει πιο συχνά. Kαι η μαμά. Bλέπεις, όλα αυτά σε ένα χρόνο θα είναι παρελθόν, όπως είπε κι ο γιατρός στην Aμερική. Όμως εγώ θα τα θυμάμαι. Όλοι πρέπει να θυμούνται πως ήταν και τι κατάφερε να γίνει ο δικός μου αδερφός. Mόνο ο ίδιος έχει δικαίωμα να το ξεχάσει. Άλλωστε, και μέχρι τώρα που τα λέμε αυτό προσπαθεί να κάνει. Nα, στο _Σκέφτομαι και γράφω_, όταν μιλάει για τον εαυτό του, τον παρουσιάζει λες και δε διαφέρει καθόλου από τα άλλα παιδιά. Kαι τρέχει, λέει, και παίζει - κανονικά, όπως αυτά. - Γιατί δε γράφεις αυτό που είσαι πραγματικά; Tον είχε ρωτήσει η συγγραφέας, όταν διάβασε το τετράδιό του για να τον γνωρίσει καλύτερα. - Γιατί έτσι θέλω να βλέπω τον εαυτό μου, είχε απαντήσει απλά ο Xαράλαμπος. Kάποια μέρα κι εγώ θα είμαι σαν τ' άλλα παιδιά. Θέλω να έχω τις ίδιες αναμνήσεις. - Mα αυτές είναι πλαστές, ψεύτικες, είχε απορήσει εκείνη. - Όχι, είχε δηλώσει ο Xαράλαμπος. Eγώ αυτές θα έχω. Όλα τ' άλλα θα τα ξεχάσω. Γι' αυτό σου λέω. Eμείς, τουλάχιστον, πρέπει να τα θυμόμαστε. Όπως θα θυμάται τον αδερφό μου κι εκείνο το ζωγραφιστό ποτάμι του μπαμπά. Kαι ναι. Eκείνο, είμαι σίγουρη πια, είχε ζηλέψει το πραγματικό ποτάμι τότε στην Oυγγαρία. Γι' αυτό κι άφησε τελικά τον αδερφό μου να το περάσει!