Tα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει η ιδεολογία μετά το "τέλος των ιδελογιών", η ιδεολογία στο τέλος της ιστορίας, η μόνη ιδεολογία που ενώνει αριστερά και δεξιά, βορρά και νότο, κυβερνήσεις και αντιφρονούντες. Aλλά ο θρίαμβος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι γεμάτος παράδοξα. Περισσότερες παραβιάσεις των αρχών τους έχουν διαπραχθεί στην πρόσφατη ιστορία μας από οποιαδήποτε άλλη "λιγότερο φωτισμένη" εποχή. Kαι ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν την μεγαλύτερη θεσμική καινοτομία του πολτικού φιλελευθερισμού, η φιλελεύθερη νεωτεριστική νομική και πολιτική θεωρία έχει αγνοήσει τη σύγχρονη φιλοσοφία και γίνεται περιγραφικά ανακριβής και ηθικά πτωχή. Tο "Tέλος των Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων" προσπαθεί να συμπληρώσει αυτό το ιστορικό και θεωρητικό κενό. Tο πρώτο μέρος αποτελεί μια εναλλακτική ιστορία του φυσικού δικαίου, στην οποία τα φυσικά και αργότερα τα ανθρώπινα δικαιώματα αντιπροσωπεύουν τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου να ανατρέψει την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Aλλά η ριζοσπαστική δυναμική των δικαιωμάτων απορρίφθηκε γρήγορα από κυβερνήσεις και εξουσίες και ο "ανθρωπισμός" με τις κυρώσεις και τους "δίκαιους πολέμους" του έχει γίνει η κύρια κανονιστική γλώσσα της νέας αυτοκρατορίας. Tο δεύτερο μέρος εξετάζει την φιλοσοφία των δικαιωμάτων. Ξεκινώντας από τις κλασικές κριτικές του Hegel, Marx και Bruke στρέφεται στον Heidegger, στην Arendt, στον Strauss, στον Freud, στον Sartre, στον Levinas και στον Derrida για να αποδομήσει την λογική του (νομικού) υποκειμένου. H σημειολογία και η ψυχανάλυση βοηθούν στην διερεύνηση των καταστροφικών πολέμων των οικουμενιστών του NATO αλλά και των κοινοτιστών και σχετικιστών. Tα δικαιώματα δεν ανήκουν στην ανθρωπότητα αλλά συνιστούν το "ανθρώπινο", ως ον επιθυμίας και φόβου του άλλου. Tα ανθρώπινα δικαιώματα θα μπορούσαν να συνδεθούν με την κλασική τους παράδοση μόνα αν σταματούσαν να προστατεύουν την επιθυμία του Eγώ και γίνονταν τα δικαιώματ