“Το Υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι, γραμμένο στα 1864 σε πρώτο πρόσωπο, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν μια αυτοβιογραφική εξομολόγηση, αλλά σαν ένα έργο οικουμενικό που έχει ως πρωταρχικό στόχο να αντιπαρατεθεί – με το πυρετώδες πάθος που διέκρινε τον μεγαλοφυή δημιουργό – σε όλες εκείνες τις ιδέες που στέκονται εμπόδιο ή περιορίζουν με τον οποιονδήποτε τρόπο την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης. Στο πρώτο μέρος του έργου, ο συγγραφέας δεν διστάζει να βάλλει με σφοδρότητα ενάντια σε όλα τα μεγάλα ρεύματα της σκέψης και τα πνευματικά κινήματα που εισήχθησαν και ήκμασαν στη Ρωσία των μέσων του 19ου αιώνα. Στο δεύτερο μέρος, ο ήρωας, απαλλαγμένος από το βάρος του επαρχιωτισμού, αναδύεται από το υπόγειο του στον κοσμοπολιτισμό της Αγίας Πετρούπολης παρωδώντας την ρομαντική του διάθεση.